maandag 12 september 2016

beestjes...

Vroeger, toen ik een klein meisje was, had mijn vader een moestuin. Het was een lange strook grond waar je met een bootje naartoe moest varen. Soms moesten wij, mijn twee zussen en ik, mee naar de tuin. Daar hadden we dan helemaal geen zin in, want we moesten helpen met wieden. Maar, varen met het bootje vonden we natuurlijk wel leuk. Vooral omdat we wisten dat mijn vader bang was voor water. Dan schudden wij met z'n drietjes het bootje heen en weer, terwijl mijn vader probeerde te sturen én probeerde kalm te blijven.

Het wieden was eigenlijk nooit leuk. Je kreeg er vieze handen van en altijd kregen we te horen dat we niet het onkruid, maar de échte planten eruit hadden getrokken. We hadden natuurlijk van tevoren nooit uitleg gekregen over wat dan het onkruid was en wat het gewas was.
Ook waren er altijd vieze beestjes: spinnen, torren, wormen. Blergh....

En kijk mij nu eens: een volwassen vrouw mét eigen moestuin. En, ik vind het heerlijk om te wieden. Weliswaar met handschoenen aan, want vieze handen vind ik nog steeds niet fijn. Ik weet inmiddels wel het verschil tussen onkruid en mijn gewassen. En die beestjes laten me zelden nog schrikken. Als er een spinnetje opduikt, blaas ik 'm gewoon een paar meter weg. Torretjes zijn banger voor mij dan ik voor hen en wormen zijn heel nuttig in de bodem.

Waar ik wel nog steeds vies van ben, zijn slakken. En dan vooral die vieze naaktslakken. Huisjesslakken kun je nog met huisje en al oppakken en op de composthoop gooien, waar ze van mij dan lekker verder mogen leven. Maar naaktslakken, argh..... En dan vooral als je ze niet hebt gezien tijdens het wieden en er onbewust in blijkt te hebben geknepen. Dat het slijm aan je handschoenen zit en je vingers aan elkaar blijven plakken. Oh, daar zal ik echt altijd een hekel aan hebben.

Om te voorkomen dat er veel (naakt-)slakken op de tuin zijn, is het een kwestie van zo min mogelijk verstopplekken voor die beesten te hebben. Ze verstoppen zich graag op plekken die lekker vochtig zijn en een beetje warm. Onder en tussen het (vele) onkruid dus eigenlijk. En, dus moet er gewied worden. Een klusje waar ik tegenwoordig mijn hand niet meer voor omdraai, gelukkig!

zondag 4 september 2016

oeps....

....het is al weer heel lang geleden dat ik hier een berichtje gepost heb.

Het seizoen loopt zo stilletjes aan ten einde en ik moet zeggen: 2016 was niet mijn moestuinjaar. Ik was (te) laat met het zaaien van van alles. Zo hebben we dit jaar geen erwtjes, peulen, wortelen of boontjes kunnen eten door mijn laksheid.

De groenten die ik wel gezaaid/gepland had, schoten door of waren helemaal niet lekker. Zo hadden we diverse vieze bietjes. Heel jammer, want wij zijn gek op bietjes. Ik heb geen idee hoe dat kwam, het was hetzelfde ras als ik altijd zaai (Egyptische halfronde). Normaal gesproken eten we daar lekker van.



Qua fruit was het ook niet zo'n goed jaar. Ik had de aardbeiplanten verwaarloosd, waardoor ik niet meer dan 4 aardbeien kon oogsten. Wel heerlijk zoete aardbeien, maar we hadden er graag meer gehad.



De perenboom bloeide in het voorjaar heel rijk, maar er is geen peer overgebleven. Waarschijnlijk is daar één of andere perenziekte verantwoordelijk voor. De pruimenboom heeft daarentegen wel heel goed opgeleverd. Ik heb de meeste pruimen voorlopig even ingevroren, ik moet nog bedenken wat ik daarmee ga doen.



En dan de grote appelboom: die geeft nu overvloedig. Ik weet niet welk ras het is, maar het zijn "appeltaartappels", zoals dochterlief het noemt. Je kunt er overigens ook prima appelmoes van maken.

Eigenlijk valt zo'n mislukt jaar per saldo dus eigenlijk best wel mee. Maar toch ga ik het in 2017 een stuk beter doen!